Haperende handen - formuleringen

Het leven in functie van de beweging van een haperende hand...

Schrijven, tekenen, schilderen, strelen, alleen daarin schuilt duidelijk een beeld van de voor-zichtige, twijfelende werkelijkheid.
"The poet makes himself a seer by a long, prodigious, and rational disordering of all the senses"
(Arthur Rimbaud)
Creativiteit maakt echter gebruik van "ver-beeld-ing" om de binnen gelegen wereld om te vormen tot een externe realiteit en heeft hiervoor zowel een materiële objectieve als een subjectieve, onzichtbare component nodig.

Poëzie is het geheim van een tekening die zich laat ontwikkelen aan de punt van je potlood.
Wiskunde is ook poëzie, en dit moge blijken uit de formulering ontstaan uit bijvoorbeeld een Lorenz-84 functie in 3D, of een polynoom van Sprott, een 3 dimensionale kwadratische kaart, gecreëerd met de Chaoscope.

Dido en Aeneas

Vandaag heb ik eindelijk Joseph Brodsky's gedicht "Dido en Aeneas" herlezen waarin het prachtige fragment :
"Maar hij
keek uit het raam en zijn blik was nu
zo ver van deze plaats dat zijn lippen
verstarden als een schelp waarin
geruis schuilt, en de horizon was in zijn beker
onbeweeglijk"

(vertaling Kees Verheul)

Compressed Time

Nadenken over de zinvolle akte. De beweging van een feilloze geste die of een gedicht is, niet de trouvaille, of de juiste toon, kleur, vorm, synoniemen.
Ze verdwijnen of verschijnen naast elkaar. Het schilderij als transparantie van de juiste woorden die toevallig (Gauss e.d.) inhaken op het doek.
De moed om te leren, zelf, zonder uitleg of inleg. De bewuste keuze voor het vertragingsmanoeuver. Het besef, dat als je dit niet doet, je ophoudt jezelf te zijn.
We hebben nog meer dan 1 goed idee opgeborgen. Teveel tijd gespendeerd. Honderden boeken zijn slechts duizenden uren gekoester. Deze tijd laten in mekaar storten, samendrukken, als slechts een klein wiskundig probleem, tot een tube verf, waaruit een schilderij groeit van Helen Frankenthaler, zoals tranen groeien tussen mijn verdriet.

Estetica van het toeval

Opnieuw uitkomen bij Calder en daardoor gedreven worden tot het herlezen of herbekijken van fragmenten uit zijn werk. Calders gepassioneerde interesse voor het circus ligt aan de basis van zijn gigantisch oeuvre. De schoonheid in absolute termen van het onvoltooide, het toeval, het spontane (onbekende), heeft Calder ontdekt in het circus. Het balancerende en subtiele evenwicht van de acrobaat komt vaak tot uiting in zijn latere Mobiles en Stabiles.
Het was niet toevallig dat in het circus Saltibanco te Antwerpen (1996) een groot schitterend mobiel te zien was.

Callum Innes : Vakkundig en toevalsgericht omgaan met olieverf. Innes is gefascineerd door de abstracte verschijningsvorm van de verf zelf, die steeds een ander effect teweegbrengt door de wisselwerking tussen drager en werkwijze.
(De onvoorspelbare chaos die terpentijn aanricht op een monochrome achtergrond, wegwassen waardoor een soort van geestelijke landschappen ontstaan).

Ook in mijn "eigen werk" is toeval steeds nadrukkelijker aanwezig, zelfs onmisbaar en in die zin actief deelnemend aan het uiteindelijke resultaat. Wat voor herhaling vatbaar haast onmogelijk maakt.
Gecultiveerd toeval, dan maar...

Hoogmis in het heelal

In een speldeprik van een druppel uit dit 13.700 miljoen jaar oude heelal koos ik vandaag uit om enkele uren stil te staan(?) bij de oorsprong van het heelal.
Ik ben een grote fan van Robbert Dijkgraaf geworden, na zijn "optreden" in Zomergasten bij Connie Palmen. Nu ik zijn bijdrage gelezen heb in "de Oorsprong" onder redaktie van Niki Korteweg, heb ik deze ook nog eens uitgebreid beluisterd in streaming video op http://www.fabchannel.com/ . De lezingen die doorgingen in Paradiso zijn tot een boek verwerkt en je kan ze daar integraal beluisteren. Dijkgraaf is een begenadigd spreker.
Echt zalig op een zondag als vandaag. Een "hoog"mis, aan te raden.

Geniet even mee van het fascinerend beeld dat de WMAP-satteliet gemaakt heeft van het jonge universum (379.000 jaar na de Big Bang), de vingerafdruk waaruit we ontstaan zijn.