Nadenken over de zinvolle akte. De beweging van een feilloze geste die of een gedicht is, niet de trouvaille, of de juiste toon, kleur, vorm, synoniemen.
Ze verdwijnen of verschijnen naast elkaar. Het schilderij als transparantie van de juiste woorden die toevallig (Gauss e.d.) inhaken op het doek.
De moed om te leren, zelf, zonder uitleg of inleg. De bewuste keuze voor het vertragingsmanoeuver. Het besef, dat als je dit niet doet, je ophoudt jezelf te zijn.
We hebben nog meer dan 1 goed idee opgeborgen. Teveel tijd gespendeerd. Honderden boeken zijn slechts duizenden uren gekoester. Deze tijd laten in mekaar storten, samendrukken, als slechts een klein wiskundig probleem, tot een tube verf, waaruit een schilderij groeit van Helen Frankenthaler, zoals tranen groeien tussen mijn verdriet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten